توضیحات

از جنس ستاره ها ، نوشتۀ سارا الن ، رمانی خاص و منحصربه فرد ، درمورد دختری منحصربه فرد به نام “لیبی مونرو” ست . او 12 سال دارد و به سندرم ترنر مبتلا ست . او در ابتدای کتاب به نکتۀ جالبی درمورد خودش اشاره می کند؛ این که با قلبی 3 برابر بزرگتر از قلب بقیۀ آدم ها به دنیا آمده و از ابتدای تولدش ، اتفاقات عجیب و غریب زیادی برایش افتاده است .

داستان رمان از جنس ستاره ها ، از یک صبح نسبتاً معمولی آغاز می شود ؛ لیبی برای رفتن به مدرسه آماده می شود و پدر و مادرش به او می گویند بعد از بازگشت از مدرسه ، یک سورپرایز هیجان انگیز در انتظارش است .

لیبی متوجه می شود که خواهرش “نونی” باردار است و از این بابت حسابی خوشحال می شود . ولی از طرفی لیبی حسابی نگران خواهرزاده ای ست که قرار است تا چند ماه دیگر به دنیا بیاید ؛ چرا که وضعیت مالی نونی و همسرش تعریفی ندارد و آنها اساساً درگیر یک بحران مالی هستند .

به همین خاطر ، قهرمان 12 سالۀ داستان ما ، تصمیم می گیرد در یک مسابقۀ علمی درمورد “سیسیلیا پین”  (نخستین کسی که توانست کشف کند ستاره ها از چه چیزی ساخته شده اند) شرکت کند ؛ اگر لیبی جایزۀ این مسابقه را از آن خود کند ، تمام مشکلات خواهرش نونی حل می شود و آنها می توانند فرزندشان را در بهترین شرایط ممکن بزرگ کنند .

اما کم کم لیبی با حقایقی روبرو می شود که اصلاً قابل پیش بینی نبود !

خواندن کتاب از جنس ستاره ها را به کسانی پیشنهاد می کنیم که :

در ردۀ سنی +12 سال هستند و به داستان های الهام بخش علاقمند هستند .

نظر منتقدان در مورد کتاب از جنس ستاره ها :

• آلن به طرز ماهرانه ای پویایی خانوادۀ لیبی را ترسیم می کند و نگرانی لیبی را از زمانی که حاملگی خواهر بزرگترش نونی دچار عوارض می شود ، به او منتقل می کند . قهرمان این رمان شوخ آمیز ، برنده شدنش را ثابت می کند ، خواه جایزۀ اصلی را کسب کند یا نه . (Publishers Weekly)
• روایت اول شخص درخشان لیبی ، مستقیماً متوجه خواننده می شود و خوش بینی او مسری است . (Booklist)

تکه هایی از متن از جنس ستاره ها :

بـالای در کتابخانـه تابلویـی هسـت بـا عکـس چنـد سـتاره ی کار تونی ، با صورت ِ هـای بـزرگ مسـخره، کـه کنارش نوشـته شـده بـا کتاب بـه ذهنت نور بتابـان.

 البته، سـتاره های واقعی مثل این سـتاره های کارتونی پنج  پر نیسـتند؛ شبیه توپ پاند؛ توپ  های بزرگ و سوزانی از آتش. یعنی ما آدم ها به این خاطر ستاره ها را پنج پر کشیدیم که مثل خودمان یک سر و دو دست و دو پا داشته باشند؟ وقت هایی که در کتابخانه ناهار میخورم به اینجور چیزها فکر میکنم. خیلی خوب اسـت که کتابخانه بهترین دوسـت آدم باشـد، اما نقاط ضعف خـودش را هـم دارد. من نمیتوانم به کتابخانه پیامک بدهم. نمیتوانم جوکی را که بابا برایم تعریف کرده بهش بگویم که اگر گفتی پارامسی ها چه جوری از خیابان رد میشـوند؟ با چسـبیدن به ته مرغ ها. نمیتوانم با او بروم مهمانی. نمیتوانم با او در جمع حرف بزنم. پارسال یکی از معلم ها از من پرسید که بهترین دوستم توی مدرسه کیست. در کالس سـوم دوسـتی داشـتم که بعضی وقتهـا می آمد خانه مـان تا بازی کنیم، اما سال بعد خانه شان را عوض کردند. به معلممان گفتم به گمانم جدیداً بهتریـن دوسـتم کتابخانـه اسـت. اصلا  هم بـدم نمی آید که موقع غـذا خوردن درباره ی مایع نخاعی یا قارچ و کپک یا شـاید هم درباره ی الینور روزولت، که  خیلی هم باحال اسـت مطالعه کنم. وقتی این را به معلمم گفتم، یک لحظـه با قیافه ی کم وبیش غصه داری نگاهم کرد، جوری که انگار میخواسـت دستی هم به سرم بکشد و بعدش گفت بد نیست گاهی اوقات هم موقع ناهار بیرون بروم و با بچه های دیگر بازی کنم. اینطوری شد که فهمیدم شاید نباید به دیگران بگویم بهترین دوستم کتابخانه است. اگرچه هست.