توضیحات

رمان جایی که عاشق بودیم ،محبوب ترین اثر جنیفر نیوِن ، برای نخستین بار در سال 2015 منتشر شد ؛ این رمان جذاب که در لیست پرفروش ترین های نیویورک تایمز هم جاخوش کرده ، از دغدغه های دوران نوجوانی ، عشق ،مرگ و امید روایت می کند . 

در این رمان خواندنی با دو شخصیت اصلی روبرو هستیم ؛ اولی پسر جوانی به نام “تئودور فینچ” که سراسر ذهنش درگیر مرگ و خودکشی ست ولی هربار تلاشش برای پایان دادن به زندگی با اتفاقی هرچند کوچک بی نتیجه می ماند . 

در سوی دیگر داستان ، “وایولت مارکی”، بی صبرانه منتظر اتمام درسش است تا با نقل مکان کردن از شهر محل سکونتش ،خودش را از شر خاطرۀ بد از دست دادن خواهرش رها کند . 

تا اینکه این دو شخصیت ، وقتی هردو تصمیم به خودکشی گرفته اند ، بر بالای برج ناقوس مدرسه ،همدیگر را می بینند ؛این دیدار باعث می شود هردو از خودکشی صرف نظر کنند . پس از آن، ارتباط عمیقی میان تئودور و وایولت شکل می گیرد ؛بطوریکه هردو در میابند فقط در حضور دیگری می توانند به دور از غم و ناراحتی ، خودِ واقعی اش را به نمایش بگذارد ….

خواندن رمان جایی که عاشق بودیم را به کسانی پیشنهاد می کنیم که : 

دوستدار ادبیات داستانی هستند و یا صاحب فرزند نوجوانی اند که دغدغه هایی شبیه به مسائل شخصیت های این کتاب دارد.

افتخارات رمان جایی که عاشق بودیم :

• از پرفروش ترین های نیویورک تایمز
• برندۀ جایزۀ بهترین کتاب نوجوان گودریدز در سال 2015
• در لیست محبوب ترین کتاب های وبسایت آمازون

نظر منتقدان در مورد رمان جایی که عاشق بودیم : 

• یک داستان عاشقانۀ دلربا در مورد این دو نوجوان آسیب دیدۀ کم نظیر و دوست داشتنی . (New York Times Book Review)
• رمانی پرمایه و جذاب .(Goodreads)
• بسیاری از رمان های نوجوان به موضوعاتی مشابه می پردازند ،اما تعداد کمی از آنها این کار را چنین به یادماندنی انجام می دهند . (Kirkus Reviews)

تکه هایی از متن رمان جایی که عاشق بودیم : 

حوله‌ام را در حمام آویزان می‌کنم. یک تی‌شرت و شلوارک می‌پوشم و وقتی بخار شروع به محو شدن و پاک‌ کردن نوشته‌ام می‌کند و یک بیضی به‌ اندازه‌ای که فقط دو چشم آبی، موهای خیس مشکی و پوست سفید را نشان بدهد به جا می‌گذارد، تصویرم را در آینه‌ی بالای سینک روشویی می‌بینم. نزدیک می‌شوم و به خودم نگاه می‌کنم. این صورت من نیست، صورت شخص دیگری‌ست.

روی تختم می‌نشینم. کتاب‌های بریده‌ شده را یکی یکی ورق می‌زنم و نوشته‌های برش‌ خرده را می‌خوانم. آن‌ها شاد و خوشایند، خنده‌دار و دلنشین‌اند. می‌خواهم با آن‌ها محاصره شوم. پس بعضی از بهترین جملات و بهترین کلمات مانند «هم‌نوایی»، «بدون محدودیت»، «ارزشمند» و «صبح» را می‌برم و بالای دیوار، روی دیگر نوشته‌ها می‌چسبانم. ترکیبی از رنگ‌ها و اشکال و حال‌ و‌ هوا، روی دیوار.

پتو را بلند می‌کنم و تا جایی‌ که می‌توانم محکم، طوری دور خودم می‌پیچم که نمی‌توانم حتی اتاق را ببینم. مانند یک مومیایی روی تخت دراز می‌کشم. این شیوه‌ای برای حفظ گرما و نور است تا نتواند دیگر به بیرون راه پیدا کند. دستم را از میان درز بیرون می‌برم و یک کتاب دیگر و کتاب بعدی را برمی‌دارم. اگر زندگی همین‌‌طوری بود چه می‌شد؟ فقط بخش‌های شادی‌آور، بدون هیچ‌کدام از آن بخش‌های وحشتناک و حتا کمی ناخوشایند. اگر می‌توانستیم به‌ سادگی بخش‌های بد را ببریم و بخش‌های خوب را نگه داریم چی؟ این کاری‌ست که من می‌خواهم با وایلت بکنم. فقط به او بخش‌های خوب بدهم و بدی‌ها را دور نگه دارم تا در نهایت اطراف ما را فقط خوبی احاطه کند