توضیحات

النور و پارک ، نوشتۀ رینبو راول ،داستانی عاشقانه درمورد دختر و پسر 16 ساله ای ست که علی رغم دنیای متفاوتی که هریک درآن بزرگ شده اند، کتاب های کمیک، موسیقی و عشق ،به عمیق ترین پیوند میان آنها تبدیل می شود .

این کتاب در سال 2010 وارد بازار نشر شد و توانست با روایت جذاب و منحصربه فردش ،علاوه بر جوایز ادبی متعدد،توجه بسیاری از مخاطبین نوجوان و بزرگسال را به سمت خود جلب کند .

“النور داگلاس” دختری درشت هیکل،با موهای قرمز و لباس های عجیب غریب مردانه است که همراه با خواهروبردارهای پرسروصدا،مادر و ناپدری بداخلاق و معتادبه الکلش زندگی می کند .

“ریچی” ، ناپدری النور ، مدام درحال آزار و اذیت روحی و جسمی مادرش است و مانع امنیت و حریم شخصی اعضای خانه می شود ؛ النور همیشه نگران است مبادا با رفتاری،باعث عصبانیت ریچی شود . آنها به قدری فقیرند که النور مجبور است با تکه پارچه های رنگارنگ برای خودش لباسی،سرِهم کند و با روبان موهایش را ببندد !

“پارک شریدان” یک پسر دورگۀ کره ای-آمریکایی خوشتیپ است که درخانواده ای متوسط ،درکمال امنیت و آرامش زندگی می کند . پدرومادر پارک بااینکه سالها از ازدواجشان می گذرد ،اما هم چنان مثل روز اول ،عاشق یکدیگرند . آنها خانوادۀ ثروتمندی نیستند ولی زندگی خوب و نرمالی دارند .

بااین حال،پارک از خودش راضی نیست . او ازنظر ظاهری اصلاً شبیه پدرش که یک آمریکایی جذاب و بلندقد است نیست و ظاهر آسیایی و قد نسبتاً کوتاهش باعث شده در جمع دوستانش احساس حقارت کند . او به تکواندو که برای پدرش یک ارزش به حساب می آید ،هیچ علاقه ای ندارد و درعوض عاشق موسیقی و کتاب های مصور است.

دراولین روز سال تحصیلی ،وقتی النور وارد اتوبوس مدرسه می شود، همۀ بچه ها به خاطر عجیبش از او فاصله می گیرند و النور چاره ای ندارد جزاینکه کنار پارک بنشیند .

آنها به مرور از طریق برخوردهایی که در کلاسهای مشترکشان دارند ،بایکدیگر آشنا می شوند و و روزبه روز رابطۀ میانشان عمیق تر می شود ؛ تاجاییکه پارک به این نتیجه می رسد که هیچ دختری در دنیا به اندازۀ النور، نمیتواند پاک و منحصربه فرد باشد . این درحالی ست که النور از گفتن واقعیت های تلخ زندگی اش به پارک ، سر باز زده !

کتاب النور و پارک را به کسانی پیشنهاد می کنیم که :

به ادبیات داستانی و رمان های عاشقانه علاقمند هستند ؛ مخاطب اصلی این رمان ، ردۀ سنی نوجوان است اما بزرگسالان نیز می توانند به خوبی داستان النور و پارک ارتباط برقرار کنند .

افتخارات رمان النور و پارک :

• برندۀ جایزۀ مایکل ال.پرینتز در سال 2014
• برندۀ جایزۀ بوک بروز در سال 2013
• برندۀ جایزۀ کتاب برتر سال از دیدگاه Milwaukee Country
• برندۀ جایزۀ Georgia Peach Book
• کتاب برتر سال از دیدگاه All About Romance
• برندۀ جایزۀ کتاب برتر سال   Pennsylvania Young Readers

نظر منتقدان درمورد رمان النور و پارک :

• این اثر، بهترین کتاب “رینبو راول” تاکنون است . (گاردین)
• کتابی شگفت انگیز برای مادرها که درکنار فرزندان نوجوان شان بخوانند . (Common Sense Media)
• دقت موشکافانه و غنای اثر ،از آن کتابی خاص ساخته است .( New York Times Book Review)

تکه هایی از متن النور و پارک :

««مراقب باش کله‌کَلَم!»

تینا با خشونت النور را هُل داد و سوار اتوبوس شد.

او و همه کسانی که در کلاس ژیمناستیک بودند، النور را “گُنده‌بَک” صدا می‌کردند، ولی تینا سراغ کلمات دیگری هم رفته بود: “کله‌کلم” و “بلادی‌مری”! او امروز توی رختکن توضیح می‌داد: «چون انگاری کُل کله‌تو با یه مشت پارچه‌ی کهنه پیچیدی!»

منطقی بود که تینا هم توی کلاس ژیمناستیکِ النور حضور داشته باشد، چون باشگاه ژیمناستیک درست وسط جهنم بود و تینا هم قطعاً یک شیطان، لااقل نمونه‌ی کوچکی از یک شیطان ترسناک، مثل شیطان عروسکی یا یک خفاش خون‌آشام. او دسته‌ای از شیطان‌های کوچک هم دور و برش داشت که همگی لباس مخصوص ژیمناستیک پوشیده بودند.

البته همه لباس مخصوص ژیمناستیک می‌پوشیدند.

النور توی مدرسه قبلی‌اش فکر می‌کرد خیلی مسخره است که شورت ژیمناستیک بپوشند (او بیش‌تر از سایر اعضای بدنش، از پاهایش متنفر بود) ولی در نورت ملزم به پوشیدن سِتِ لباس ژیمناستیک بودند، لباس‌های پلی‌استری با دکمه‌ی قرمز که رویش نوار قرمز و سفید بود و جلویش زیپ داشت.

اولین‌باری که النور لباس مخصوص ژیمناستیک را پوشید، تینا گفت: «قرمز رنگ تو نیست گنده‌بَک!» و همه‌ی دخترها خندیدند، حتا دخترهای سیاه‌پوستی که از تینا متنفر بودند.

خندیدن به النور یک جور تفریح بود.

بعد از این‌که تینا او را هُل داد تا سوار اتوبوس شود، النور آرام و بی‌عجله سوار اتوبوس شد، اما بااین‌حال قبل از آن پسرِ آسیاییِ احمق روی صندلی نشست، و این یعنی باید بلند می‌شد تا پسر کنار پنجره بنشیند ـ که آزاردهنده بود ـ چون هر وقت اتوبوس به دست‌اندازی چیزی می‌خورد، النور عملاً روی پسر می‌افتاد.

شاید اگر هر کسِ دیگری توی اتوبوس بود، به‌خاطر این مسأله مدرسه را ول می‌کرد یا می‌مُرد یا کار دیگری می‌کرد تا بتواند دور شود.

خوبی‌اش این بود که آن پسر اصلاً با او حرف هم نمی‌زد، یا حتا نگاهش نمی‌کرد.